Gekleed in nette batik vertelt Lutfi - een jonge ex-ondernemer - de kleine honderd journalisten en diplomaten hoe hij van plan is de hoeveelheid investeringen in verschillende regio’s nog verder te doen stijgen, om zo banen te creëren en de armoede in zijn land te verkleinen. Tja, daar kan natuurlijk niemand tegen zijn. Maar met dit soort verhalen denk ik als oud-economieredacteur: maak me maar wakker als het ook echt gebeurt.
Maar als hij over de investeringsplannen op Papoea begint veren ik en de andere journalisten op. Honderden miljoenen dollars aan investeringen wil hij trekken om daar in de papier- en pulpindustrie te steken. Papier en pulp? Houtkap dus. Als er wordt gevraagd naar het milieu, volgt er een vaag verhaal over het ,,verplaatsen van bos naar Kalimantan“.
Papoea is tot nu toe nog relatief gespaard gebleven door de houtkapbedrijven, maar dat veranderd snel, vertelt Jago Wadley van de Environmental Investigation Agency een paar uur later op een door hem georganiseerde filmvertoning. Met een aantal NGO’s hebben ze Papoea’s zelf leren filmen hoe hun leefomgeving wordt verwoest door houtkap. Dat is nodig om te laten zien wat er in het afgelegen gebied gebeurt. Óók omdat buitenlandse journalisten er niet zonder vergunning naartoe mogen. De beelden zijn schrijnend: lokale mensen die vertellen hoe het bos om hen heen verdwijnt zonder dat ze er iets aan kunnen doen. Eens kijken hoe ik het moet aanpakken om verhalen hierover in de krant te krijgen.
Op de filmvertoning lopen allerlei interessante mensen rond (onder wie een man uit Papoea in dikke winterjas, die hij volgens zijn vrienden altijd aanheeft) en in de loop van de avond wordt het erg gezellig. Gratis bier en lekker eten helpt ook. Nieuwe mensen leren kennen gaat hier erg gemakkelijk. Zo toch nog een verjaardagsgevoel!