Vogelkop lijdt (nog steeds)

Dat is slechts ten dele waar, want het betreft enkel Manokwari. In het binnenland, waar het epicentrum was (en kennelijk nog is), zijn veel meer dodelijke slachtoffers gevallen, slachtoffers die nooit door de media werden gemeld. Nog steeds gebeurt dat, maar nu is de reden vaak indirect: de nasleep. Bewoners leven nog steeds in doodsangsten vanwege de onrustige bodem; ze verzorgen zich slecht, verkiezen het om in de open lucht te slapen(malaria), durven niet meer naar hun groentetuintjes (honger), er is apathie of juist agressie, een groot watertekort (het heeft er al lang niet meer geregend en in de rivieren drijven dode vissen (?)) en... er komt nauwelijks hulp van buitenaf. Volgens mijn zoon is er in 'zijn' dorpje (Senopi, Kebarvallei) 1 x een Indonesische helicopter geland; er stapten een paar ambtenaren uit, liepen wat rond, en verdwenen weer snel. Verder gebeurde er niets, geen enkele vorm van noodhulp zoals bijv. Manokwari die wel heeft gekregen (maar die stad haalt het wereldnieuws, het binnenland nooit!). Mijn zoon vertelde dat hij onlangs ook vier Indonesische Rode Kruis medewerkers op bezoek kreeg. De vier schrokken zich rot, want ook zij waren niet of nauwelijks voorgelicht over de situatie in de dorpen in het binnenland. Helaas heeft hun bezoek (en schrik) tot op heden niet tot extra hulp geleid.
Mijn zoon en schoondochter lijken op dit moment echt de enige hulpverleners in de binnenlanden van Vogelkop. Ze werken voor de SDSP (Stichting Duurzame Samenleving Papua) dat middelen genereert (drinkwater, medicatie, bouwmaterialen, voorlichting, lesmateriaal) vaak uit persoonlijke giften.
Ik kan daarom slechts concluderen dat West-Papua nog immer een vergeten stukje van de wereld is. Zelfs voor veel Indonesiers is het binnenland nog steeds een 'witte vlek' waar niets te halen valt...! Men zwijgt er liever over, kijkt er niet naar. Struisvogels zijn ze. En dat geldt, v.w.b. West Papua, ook voor de rest van de wereld. Zelden wordt een vergeten volk zo vergeten.