In West Papua, het voormalige Nederlands Nieuw-Guinea, zucht en kreunt de bevolking al een halve eeuw lang onder de overheersing door Indonesië. De Papua’s waren en zijn het er niet mee eens dat hun land en volk aan Indonesië werd toegevoegd.
En vanaf het begin hebben zij zich daartegen krachtig verzet. Aanvankelijk deden ze dat gewapenderhand, maar met hun sobere bewapening van overwegend alleen maar speren en pijlen en bogen, was het een onbegonnen strijd tegen het goed bewapende Indonesische bezettingsleger. Een leger dat steeds meer werd uitgebreid en drastisch en niet ontziend optrad tegen de verzetsstrijders. In een ongelijke strijd werden duizenden Papua-strijders gedood. En op jacht naar zich verborgen houden verzetsstrijders, werden hele dorpen gebombardeerd en plat gebrand. Enkele belangrijke leiders van het verzet vluchtten naar het buitenland. En uiteindelijk moesten de Papua’s het openlijke gewapende verzet opgeven. Groepen verzetsstrijders trokken zich terug in het uitgestrekte oerwoud of staken de grens over naar het aangrenzende zelfstandige Papua Nieuw-Guinea. Maar de verzetsstrijd ging door. Er bleef alleen geen andere mogelijkheid over dan vreedzaam verzet.
Regelmatig worden demonstaties gehouden voor zelfbeschikking of onafhankelijkheid. En daarbij wordt door het Indonesische leger extreem hardhandig opgetreden. Nog maar enkele weken geleden werd er gericht geschoten op vreedzaam demonstrerende Papua’s, waarbij verscheidene doden zijn gevallen. Enkele honderden mensen werden gearresteerd en afgevoerd. En de meesten zullen waarschijnlijk zonder enige vorm van protest voor lange tijd achter de tralies verdwijnen. Elke uiting van vrijheidsdrang wordt uitzonderlijk zwaar bestraft. Alleen al het tonen en hijsen van de ‘Morgenster’, de nationale Papuavlag, leidt tot arrestatie en gevangenisstraf. Als er al een rechter aan te pas komt, is de aanklacht ‘hoogverraad’! En daarvoor worden extreem hoge gevangenisstraffen opgelegd. Er zijn gevallen bekend waarin Papua’s voor vijf of tien jaar achter de tralies zijn verdwenen! De gevangenissen in West Papua puilen intussen uit. En het verblijf daarin is beslist geen pretje. In de meeste gevangenissen moet op een betonnen vloer worden geslapen en eten en drinken wordt niet verstrekt. Daar moeten de familieleden van de gevangenen voor zorgen. Die komen dagelijks eten en drinken brengen en af en toe schone kleren. Maar voor velen is dat een bijna onmogelijke opgave omdat ze soms uren lang, heen en weer terug, moeten lopen tussen hun huis en de gevangenis.
Maar er wordt niet alleen gedemonstreerd voor zelfbeschikking of onafhankelijkheid. Regelmatig vinden openbare bijeenkomsten plaats om te protesteren tegen het in hoog tempo beroven van hun bodemschatten, waarvan de Papua’s nauwelijks profijt hebben. En vooral wordt geprotesteerd tegen de enorme toestroom van Indonesische immigranten. Naar schatting zijn er inmiddels evenveel immigranten in West Papua als de oorspronkelijke bewoners, de Papua’s. En met die immigranten zijn ook enkele duizenden prostituees in het land gekomen. Die verdienen niet alleen hun brood bij de inmiddels 40.000 Indonesische militairen in het land, maar ook bij de duizenden werknemers van de mijn- en bosbouwindustrie. Dicht bij de werkconcentraties en in de grote steden zijn bordelen ingericht. Er zijn zelfs enkele rosse buurten ontstaan. En die sekswereld biedt voor velen nieuwe mogelijkheden. Er gaan geruchten dat het Indonesische leger de arbeiders die voor hen hebben gewerkt, de keuze geeft in de betaling daarvoor: geld of een of meerdere keren naar de hoeren. En als ze kiezen voor het laatste, worden er geen condooms verstrekt. Veel hoertjes flaneren aan de rand van de steden, dicht bij het oerwoud of een stukje daarin, waar ze Papua-mannen lokken.
Het ziet er dus naar uit dat met het Indonesische militaire leger, ook een ander leger bezit heeft genomen van West Papua. En het is een leger dat ten dele beschikt over een geheim wapen. 
Verscheidene prostituees zijn namelijk drager van het HIV/AIDS virus en dat is aan hun buitenkant niet te zien. Zolang er bij de seksuele contacten met hen condooms worden gebruikt, is er meestal niets aan de hand. Maar de Papua’s uit het binnenland kennen geen condooms en zullen zondermeer onveilig seksueel contact met die vrouwen hebben. En de meeste Papua’s in de steden houden niet van zo’n voorbehoedmiddel en laten het daarom achterwege. Ze kunnen daarbij geluk hebben, maar kunnen ook besmet raken. En gebleken is dat dit steeds vaker het geval is. Het aantal Aidsgevallen onder de Papua’s is de laatste jaren explosief toegenomen. Plaatselijke ziekenhuizen kunnen de opvang van Aidspatienten haast niet meer aan, weigeren soms patiënten op te nemen of ontslaan ze zodra er maar enige verbetering in hun situatie is opgetreden. Ze moeten dan door familieleden worden opgevangen, maar dat gaat niet altijd goed. Er zijn schrijnende gevallen bekend waarin doodzieke familieleden met Aids zijn achtergelaten in het oerwoud, levend zijn verbrand of in een rivier zijn gegooid, omdat de families geen raad met de situatie wisten.
De plaats Timika, met zo’n 80.000 inwoners , heeft ongeveer 45.000 Hiv/Aids-gevallen en in Merauke, de meest zuidelijk gelegen stad, wordt het aantal patiënten geschat op ruim 56.000! Aangenomen wordt dat het aantal Aidspatienten in de grote steden zoals Jayapura, Sorong en Manokwari, nog veel groter is. Maar exacte cijfers zijn moeilijk te verkrijgen. Veel patiënten blijven ongeregistreerd, omdat zij zich niet laten behandelen, meestal omdat ze zich er voor schamen. En vooral zij vormen een extra gevaar voor de volksgezondheid. Na hun ‘slippertje’ gaan ze weer terug naar hun woonomgeving, waar ze dan waarschijnlijk hun vrouw of vriendin besmetten. En op die manier breidt de kring van Aidspatienten zich heel snel uit!
Met behulp van organisaties, vooral in Nederland, worden hier en daar speciale klinieken voor Aidspatienten opgezet. En op vrijwel alle scholen wordt regelmatig voorlichting over Aids gegeven. Maar bestuurders, leraren, vrienden en sympathisanten van West Papua maken zich grote zorgen. Het aantal Aidspatienten in West Papua ligt 15 maal hoger dan het Indonesische nationale gemiddelde! En het ziet er naar uit dat het Indonesië met dit geheime wapen, de vele geïmmigreerde prostituees, gaat lukken om de Papuabevolking nog verder uit te dunnen. In de periode van 1961 tot heden hebben naar schatting ongeveer 400.000 Papua’s het leven verloren door toedoen van het Indonesische leger en de politie. Dat is ongeveer éénderde van het oorspronkelijke bevolkingsaantal! En het ziet er naar uit dat er in de toekomst steeds minder Papua’s zullen zijn. Het lijkt op volkenmoord op lange termijn, genocide!
Mijn boek ‘PAPUA’S – Een volk in de verdrukking!’ heb ik afgesloten met de slogan ‘Wereld word wakker’! En met een variant daarop zeg ik nu: Nederlandse regering word wakker! Na vijftig jaar is het hoog tijd om de Papua’s, onze voormalige Rijksgenoten, te hulp te komen. Spreek de Indonesische regering aan op hun verwerpelijke optreden in West Papua, eis het stopzetten van de grove schendingen van de mensenrechten en eis het vrijlaten van de politieke gevangenen. Nederland heeft een ereschuld aan de Papua’s!