Nederland Dagblad
http://www.nd.nl/artikelen/2014/juli/10/jeugdtrainer-robben-voetbalt-nu-bij-de-papoea-s#
door André Bijl
ALMELO - Onder leiding van Marcel Kooijmans speelde Arjen Robben zijn allereerste officiële voetbalwedstrijd. Op Papua leidt Kooijmans nu een kliniek. In zijn vrije tijd traint hij jeugdteams en getuigt hij van zijn geloof.
Ooit begeleidde hij Arjen Robben bij zijn eerste stapjes op het voetbalveld. Nu werkt Marcel Kooijmans (40) in een kliniek in Wamena (Papua) waar hij met zijn vrouw Mintje (39) probeert de organisatie over te dragen aan de lokale bevolking. En hij voetbalt er met de plaatselijke jeugd. ‘Een prachtige manier om die jongens normen bij te brengen en iets van het evangelie te laten zien.’
Marcel Kooijmans is altijd een voetballiefhebber geweest. Hij werd geboren in het Groningse Bedum en verdedigde daar de kleuren van CVVB, de christelijke voetbalvereniging Bedum. Kooijmans was ook jeugdleider en kreeg zo’n 25 jaar geleden Arjen Robben onder zijn hoede. ‘Eén keertje maar hoor’, relativeert hij. ‘Maak er alsjeblieft geen succesverhaal van. Met een vriend was ik leider van de F-jes.
klein mannetje
Op een dag kwam Arjens vader naar ons toe. Hij vroeg of Arjen mee mocht spelen. Het was zijn eerste wedstrijd. Ik zie hem nog staan: een klein mannetje van een jaar of vijf met een bloempotkapsel, reuze trots op z’n nieuwe rode shirt. We wonnen met 16-0. Volgens mij maakte Arjen alle doelpunten. Hij had weinig praatjes, maar speelde geweldig. Het was sneu voor die andere jongens: die kregen geen bal. Het was meteen de laatste wedstrijd die Arjen bij ons speelde. Hij was veel te goed. De week erop speelde-ie in een hoger team.’
Pas later realiseerde Kooijmans zich dat hij ooit een wereldster in zijn team had. ‘Ik ben hem gaan volgen. Hij is veranderd; meer teamspeler geworden. En van dat kapsel is ook niet zoveel meer over.’ Ook deze zomer volgt Marcel Kooijmans de verrichtingen van zijn voormalige pupil op het WK. ‘Elke keer als we met verlof zijn, kleuren de straten oranje. Leuk: ik hou van voetbal en je krijgt meteen weer het gevoel Nederlander te zijn.’
giften
Sinds een aantal jaren werken Marcel en Mintje in de Calvary Clinic in Wamena. ‘Zo’n acht jaar geleden vroegen mensen uit onze kerk in Almelo of dit niets voor ons was. We hebben erover nagedacht, gebeden. Want: we hadden toen al vijf kinderen en wat doe je je gezin aan?’ Maar ze besloten te gaan. Uitgezonden en ondersteund door de christelijke hulporganisatie De Verre Naasten. ‘Zij betalen een kwart van de kosten. Verder zijn we afhankelijk van giften.’
Na jaren van voorbereiding – bijbelschool in Engeland, taalcursus op Java – gingen ze naar het berggebied van Wamena. ‘Heel bijzonder: er loopt geen weg. De stad is alleen bereikbaar met een vliegtuig.’ De kliniek is opgezet door de lokale kerk met als doel Papoea’s van medische hulp te voorzien. Vooral de problemen rond hiv/aids en tbc zijn groot. ‘We pakken het anders aan dan ze gewend zijn. Papoea’s zijn vaak actief als bewaker of arbeider. Hogere functies worden ingenomen door buitenlanders. Wij proberen lokale mensen in te schakelen. Van huisuit ben ik onderwijzer en doe hier eigenlijk hetzelfde als vroeger: mensen aanmoedigen en leren omgaan met hun zwakke punten.’
nieuw ziekenhuis
Inmiddels is er veel in gang gezet. ‘We helpen dertig tot veertig patiënten per dag, hebben een gemotiveerd team, goede verpleegkundigen, een apotheek en een laboratorium. De kliniek is schoon en er wordt professioneel gewerkt. Onze bekendheid groeit en er bestaan plannen voor een nieuw ziekenhuis.’ Datzelfde geldt voor een gemeenschapshuis waar jongeren samenkomen, huiswerk doen en cursussen krijgen. En met elkaar bidden. ‘Zo proberen we die groep te bereiken, jongeren lopen vaak verloren rond.’
Marcel vertelt enthousiast over zijn missie. ‘Het is een pittig bestaan, maar de moeite waard. En het is mooi om met Papoea’s om te gaan. Ze hebben bij de schepping vooraan gestaan: ze hebben een groot hart gekregen. Ze staan open voor anderen, sluiten je in hun hart. Een geweldig volk.’
Papua United
En ook hier wordt gevoetbald. Op initiatief van een Amerikaanse zendingswerker is Papoea United ontstaan, een project waarbij lokale coaches worden opgeleid om het voetballen te stimuleren. ‘Inmiddels zijn er 45 coaches opgeleid, voetballen er achttien teams en doen zo’n 250 jongens en meiden van acht tot twaalf jaar mee.’
Kooijmans zelf is ook met een team aan de slag gegaan. ‘Ik hou nu eenmaal van voetbal. We spelen op een mooie plek midden tussen de bergen. Samen met de kinderen hebben we een veldje aangelegd met twee ijzeren doeltjes en cornervlaggen. En ze hebben allemaal een shirtje. Eens in de maand maai ik het gras.’
visie
Behalve spelplezier zit er een visie achter het project. ‘Er zijn hier veel gebroken gezinnen; vaders zijn vaak weg. In de stad is het leven complex. Kinderen hebben een steuntje in de rug nodig. Via het voetballen brengen we ze normen en waarden bij, zoals op tijd komen, respect tonen, doen wat je zegt, samen een team zijn.’ En er is meer. De jongens krijgen iets van het evangelie mee.
‘We leggen het er niet te dik bovenop, doen het op een simpele manier. Mooi voorbeeld: onlangs hadden twee jongens iets verkeerds gedaan. We waren het erover eens: ze hadden straf verdiend: twintig keer opdrukken. Dat is een hele klus. Toen stond Mattius op. Die zat in het ‘complot’. Hij zei: ‘Coach, ik neem die straf wel op me.’ De groep vond het geweldig. Toen hij klaar was, zei ik: weet je hoe bijzonder het is wat Mattius net deed? Maar weet je hoe speciaal het is wat Jezus voor ons heeft gedaan? Hij is voor ons aan het kruis gestorven. Hij zei: ik neem jullie straf wel op me. Daarna sloten we de training af met een lekker potje voetbal. Of dat werkt? We hebben een machtige God.’